کد مطلب:314905 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:196
در پیشگاه حضرت ابوالفضل
علاقه و محبت فوق العاده مرحوم آیت الله كوهستانی به اسوه شجاعت و وفا یعنی حضرت عباس بن علی (علیه السلام) نشان از عشق و ارادت خالص ایشان به اهل بیت عصمت و طهارت دارد. معظم له نسبت به ساحت مقدس آن بزرگوار بسیار ابراز خضوع و ادب می كرد و از معرفت و ایثار و جانبازی حضرت سخن به میان می آورد و آن حضرت را الگوی ایمان و صفات ارزشمند انسان كامل می دانست.
در سایه همین معرفت ژرف شیفتگی و ارادت ایشان به حضرت ابوالفضل (علیه السلام) قابل توصیف نبود و در مصائب آن امام شناس واقعی بسیار اشك می ریخت از فرط علاقه غالبا به وعاظی كه در محضرشان روضه می خواندند سفارش می نمود كه روضه حضرت ابوالفضل (علیه السلام) را بخوانند و گاه كه خود به منبر می رفتند روضه آن حضرت را می خواندند به طوری كه بعضی از مستمعین از روی مزاح می گفتند كه آقاجان غیر از حضرت ابوالفضل (علیه السلام) روضه
[ صفحه 451]
دیگری بلد نیست.
راستی معظم له شیفته و دل داده قمر بنی هاشم علم دار كربلا بود تا حدی كه فرزند عزیزش از والده مكرمه خود نقل می كند. زمانی كه به همراه آقا در نجف اقامت داشتیم هر گاه ایام زیارتی به كربلا مشرف می شدیم آقا به ما می گفت: وقتی به زیارت مشرف می شوید نخست بچه ها را به زیارت حضرت ابوالفضل (علیه السلام) برده و بعد به زیارت امام حسین (علیه السلام) ببر چون بچه های من متعلق به آن حضرت اند.
ارادت و خاكساری همراه با ادب معظم له تنها به شخص آن مظهر ایمان و بزرگواری نبود بلكه هر آن چه كه متعلق به او و نشانی از آن عبد صالح خدا داشت نزد ایشان از جایگاه ویژه برخوردار بود. از این رو احترامش نسبت به علمی كه نشانه علم داری علم دار كربلا در عزاداری ها مورد استفاده قرار می گیرد وصف نشدنی بود. در مراسم دسته روی و عزاداری سیدالشهدا (علیه السلام) معظم له با پای برهنه به دنبال علم راه می افتاد حتی در سرمای زمستان كه گاه همراه با برف و باران بود كفش را از پای در می آورد و بدین طریق ارادت خالصانه خود را به مقام والای آن حضرت ابراز می نمود.
گفتنی است كه در كوهستان طبق سنت دیرین رسم بر این است كه در دهه عاشورا عزاداری روز هفتم محرم به نام حضرت عباس (علیه السلام) است «و ظاهرا به خاطر آن كه روز هفتم آب را بر امام حسین (علیه السلام) و اهل بیت او بستند» و مراسم آن طبق رسم خاصی صبح روز هفتم آغاز می شود. مردم صبح زود در تكیه حسینی اجتماع می كنند و علمی را به نشانه علم حضرت ابوالفضل (علیه السلام) با تشریفات ویژه ای درست می كنند و پس از روضه آن
[ صفحه 452]
حضرت علم را جهت تبرك در تمام منازل محل گردش می دهند و مردم نیز نذرهای خود را به علمدار و همراهان هدیه می كنند. طبق فرموده مرحوم آیت الله كوهستانی نخست جهت تكریم و احترام علم را به سمت بیت یكی از علمای گذشته محل كه در واقع جد مادری شان نیز بود و سپس به طرف منزل معظم له حركت می كردند.
مرحوم كوهستانی در این مراسم با نهایت خضوع و احترام شركت می نمود و به همراه علم با مردم با پای برهنه به سمت منزل آن عالم به راه می افتاد و پس از ذكر توسل مختصر در بیت آن عامل بزرگوار علم را به سمت بیت ایشان می آوردند. كه معظم له به جهت استقبال از عزادارن خود را زودتر به منزل می رسانید وقتی كه علم نزدیك بیت ایشان می رسید معظم له دست ها را در حالی كه به آستین كشیده بود می گشود و با خضوع و ادب زیاد علم را در آغوش خود می كشید و آن را می بوسید. گویا خود حضرت ابوالفضل (علیه السلام) را می بوسد آن گاه علم وارد منزل ایشان می شد و پس از روضه مختصر كه توسط واعظ در بیت معظم له خوانده می شد علم را به تمام منازل محل گردش می دادند.
این سنت حسنه همچنان ادامه دارد و مردم برای آن روز احترام ویژه ای قائل هستند و در آن روز به احترام آقا ابوالفضل (علیه السلام) اغلب دست از كار می كشند و به عزاداری می پردازند و در تمام مجالس روضه آن روز مصیبت آن حضرت خوانده می شود.
در سایه همین معرفت ژرف شیفتگی و ارادت ایشان به حضرت ابوالفضل (علیه السلام) قابل توصیف نبود و در مصائب آن امام شناس واقعی بسیار اشك می ریخت از فرط علاقه غالبا به وعاظی كه در محضرشان روضه می خواندند سفارش می نمود كه روضه حضرت ابوالفضل (علیه السلام) را بخوانند و گاه كه خود به منبر می رفتند روضه آن حضرت را می خواندند به طوری كه بعضی از مستمعین از روی مزاح می گفتند كه آقاجان غیر از حضرت ابوالفضل (علیه السلام) روضه
[ صفحه 451]
دیگری بلد نیست.
راستی معظم له شیفته و دل داده قمر بنی هاشم علم دار كربلا بود تا حدی كه فرزند عزیزش از والده مكرمه خود نقل می كند. زمانی كه به همراه آقا در نجف اقامت داشتیم هر گاه ایام زیارتی به كربلا مشرف می شدیم آقا به ما می گفت: وقتی به زیارت مشرف می شوید نخست بچه ها را به زیارت حضرت ابوالفضل (علیه السلام) برده و بعد به زیارت امام حسین (علیه السلام) ببر چون بچه های من متعلق به آن حضرت اند.
ارادت و خاكساری همراه با ادب معظم له تنها به شخص آن مظهر ایمان و بزرگواری نبود بلكه هر آن چه كه متعلق به او و نشانی از آن عبد صالح خدا داشت نزد ایشان از جایگاه ویژه برخوردار بود. از این رو احترامش نسبت به علمی كه نشانه علم داری علم دار كربلا در عزاداری ها مورد استفاده قرار می گیرد وصف نشدنی بود. در مراسم دسته روی و عزاداری سیدالشهدا (علیه السلام) معظم له با پای برهنه به دنبال علم راه می افتاد حتی در سرمای زمستان كه گاه همراه با برف و باران بود كفش را از پای در می آورد و بدین طریق ارادت خالصانه خود را به مقام والای آن حضرت ابراز می نمود.
گفتنی است كه در كوهستان طبق سنت دیرین رسم بر این است كه در دهه عاشورا عزاداری روز هفتم محرم به نام حضرت عباس (علیه السلام) است «و ظاهرا به خاطر آن كه روز هفتم آب را بر امام حسین (علیه السلام) و اهل بیت او بستند» و مراسم آن طبق رسم خاصی صبح روز هفتم آغاز می شود. مردم صبح زود در تكیه حسینی اجتماع می كنند و علمی را به نشانه علم حضرت ابوالفضل (علیه السلام) با تشریفات ویژه ای درست می كنند و پس از روضه آن
[ صفحه 452]
حضرت علم را جهت تبرك در تمام منازل محل گردش می دهند و مردم نیز نذرهای خود را به علمدار و همراهان هدیه می كنند. طبق فرموده مرحوم آیت الله كوهستانی نخست جهت تكریم و احترام علم را به سمت بیت یكی از علمای گذشته محل كه در واقع جد مادری شان نیز بود و سپس به طرف منزل معظم له حركت می كردند.
مرحوم كوهستانی در این مراسم با نهایت خضوع و احترام شركت می نمود و به همراه علم با مردم با پای برهنه به سمت منزل آن عالم به راه می افتاد و پس از ذكر توسل مختصر در بیت آن عامل بزرگوار علم را به سمت بیت ایشان می آوردند. كه معظم له به جهت استقبال از عزادارن خود را زودتر به منزل می رسانید وقتی كه علم نزدیك بیت ایشان می رسید معظم له دست ها را در حالی كه به آستین كشیده بود می گشود و با خضوع و ادب زیاد علم را در آغوش خود می كشید و آن را می بوسید. گویا خود حضرت ابوالفضل (علیه السلام) را می بوسد آن گاه علم وارد منزل ایشان می شد و پس از روضه مختصر كه توسط واعظ در بیت معظم له خوانده می شد علم را به تمام منازل محل گردش می دادند.
این سنت حسنه همچنان ادامه دارد و مردم برای آن روز احترام ویژه ای قائل هستند و در آن روز به احترام آقا ابوالفضل (علیه السلام) اغلب دست از كار می كشند و به عزاداری می پردازند و در تمام مجالس روضه آن روز مصیبت آن حضرت خوانده می شود.